De Turkse bodyguard

De 30 graden en het huppelen in zomerjurkjes op slippertjes lijken een ver verleden, want het is inmiddels slechts 16 tot 18 graden en het regent, regent, en nog eens regent! Dagen achter elkaar is het weer zo deprimerend. Onze garderobe is hier helemaal niet op aangepast, dus wanneer we voor de zoveelste keer chagrijnig in een Starbucks schuilen, besluiten we te gaan shoppen!

We gaan naar Baghdadstreet, een soort Rodeo Drive volgens de lokale bevolking. Helaas vergeten we in een vlaag van verstandsverbijstering dat we in Istanbul wonen en dat we dus niet binnen 3 tellen op plaats van bestemming zijn. Anderhalf uur later (20 minuten gezocht naar de bus, 1 uur in de file gestaan) zijn we er en hebben we nog maar 1 uur de tijd voordat de winkels sluiten. Alleen Farand slaagt er in een warme broek te kopen.

Om ons verdriet te vergeten gaan we bij een pizzeria eten en bestellen we een fles wijn. De gastheer van het restaurant is een 23-jarige jongen en hij lijkt meteen onze beste vriend. De hele avond komt hij met ons kletsen en we spreken af de volgende avond uit te gaan. Nou dat hadden we geweten…



Julis en ik



Farand en Julis



Om half 1 ’s nachts haalt hij ons op met de auto, vergezeld door nog 2 andere vrienden. Aangezien wij ook met z’n drieën zijn, zitten we erg knus met zn vieren op de achterbank (zie foto).

Ze nemen ons mee naar een club in Maltepe (ergens aan de rand van de stad) maar daar blijken tien mensen te zijn – niet echt een feestende bende – dus wij stellen voor om naar Taksim te gaan. De Turkse jongens kijken niet erg blij (Taksim is minstens nog een uur rijden), maar ze gaan akkoord. We hebben al een club op het oog waar we eerder over gehoord hadden. Het heet ‘the Otherside’ en is half gay, half straight. Daarom leek het ons zo geweldig! Als we om half 3 eindelijk binnen zijn, blijkt het er nog fantastischer te zijn dan dat we al dachten! Mannen dansen in sexy ondergoed in kooien. Weer anderen (ook vrouwen) dansen om palen heen, het is net een club uit Sex and the City. Ook een hoop mensen uit het publiek gaan de kooi in of klimmen in een paal. En zelfs de drankjes hebben de bijbehorende prijzen: een flesje bier is 6 euro!

We wisten van tevoren niet hoe de Turkse jongens zouden reageren, maar ze gaan helemaal los op de dansvloer, dus dat zit wel snor… denken we…

Totdat we geconfronteerd worden met een clash van culturen (het kan zo als lesstof in ons vak Culture of Conflicts dat we hier volgen). Juliska staat te praten met een jongen en om elkaar te verstaan, gaan ze van de dansvloer af. Ik zie de blikken van de Turkse jongens: verbazing en verontwaardiging… ‘Kennen jullie hem?’, vragen ze. ‘Eeuhh nee’, zeg ik. ‘Wat doen ze dan?’. ‘Gewoon kletsen’, zeg ik. Eén jongen gaat al op een barkruk in de buurt zitten om een oogje in het zeil te houden. Maar vijf minuten later houdt de andere Turk het niet langer uit en loopt naar Juliska en de jongen toe, pakt haar bij haar arm vast, trekt haar weg en duwt haar terug naar de plek waar wij staan. Van verbazing moeten we lachen, maar eigenlijk ben ik ook boos… wat denken ze wel niet…??! Hem kennen we ook maar 1 dag en zijn twee vrienden kennen we net een paar uur. Toch mogen we wel met hen uitgaan, maar is het onveilig om met andere vreemde jongens te praten…?! Mannenlogica!! Maar zij nemen hun rol als personal bodyguard erg serieus en ik moet praten als brugman om hen ervan te overtuigen dat het echt niet gevaarlijk is als Juliska met die jongen praat en dat ze haar vooral met rust moeten laten. Gelukkig laten ze het erbij. (Wel een erg grappig detail is dat één van de drie Turken, die volgens mij zijn oog op Juliska had laten vallen en heel wild rond om had staan dansen, vanaf dat moment geen seconde meer van zijn barkruk afkwam en de rest van de nacht chagrijnig voor zich uit bleef staren.)

De rest van de avond moeten ook andere mannen het ontgelden. Telkens als er één een poging doet om een praatje te maken, vuren de drie Turken boze blikken af alsof ze hen met raketten neerknallen. Wij trekken ons er niks van aan en praten gewoon met de mensen om ons heen. Eén jongen zegt dan dat hij eigenlijk niet met me durft te praten vanwege hen, zo erg is het! (Wat een watje uiteraard, maar dat terzijde.) Het duurt even, maar na een tijdje hebben ze door dat boos kijken écht geen nut heeft en geven ze het op. Vooral de Turk uit het restaurant (Turac, maar we noemen hem Fatih) blijft ook lekker meefeesten. Wij hebben inmiddels een Maori uit Nieuw Zeeland (het watje) en zijn vrienden leren kennen en na afloop gaan we met hen mee naar huis om daar nog wat te drinken. Ook dat vinden de drie Turken geen goed idee. Maar als we merken dat we bijna alles voor hen betaald hebben, en het er niet naar uitziet dat ze het terug gaan betalen (één heeft een creditcard bij zich en zegt te willen pinnen om terug te betalen, maar er is nergens in de buurt een pinautomaat te bekennen) springen we de taxi in, waar de Maori met zijn vrienden al zit. We vonden de heenrit al knus, nu is het knusheid ten top, want inclusief de chauffeur zitten we met z’n achten gepropt in het blik.

Bij de Maori thuis zijn we gelijk sta-pel-verliefd… op een superschattige rimpelpuppy (died en eev, ik moest gelijk aan jullie denken!!). Farand laat het beestje niet meer los, en ik (ben echt geen hondenmens) wil deze het liefst onder mijn jas meesmokkelen. Als we afscheid hebben genomen van de puppy (en ook de Maori en zijn vrienden) en naar huis gaan, beseffen we buiten dat we geen idee hebben waar we in Istanbul zijn, maar we vinden een busstation en er staan al wat mensen te wachten, waarschijnlijk om naar hun werk te gaan. Eén bus gaat naar ons deel van de stad, en zo liggen we een uurtje later eindelijk in ons bed. Wat een nacht!!

De rimpelpuppy!!



's Nachts in de bus

 P.S. Eén van de drie Turken (die we de avond ervoor in het restaurant hadden leren kennen) belde een paar dagen later naar Farand en zei dat hij het geld terug wil betalen. Wilde dit er toch ff bij vertellen, want in deze cultuur is een Turkse bodyguard heel normaal, maar een Turkse ritselaar toch niet helemaal… ;)