Dakloos in Istanbul

Ik introduceer u.. Istanbul

Je moet Istanbul zien als een stad verdeeld in twee delen: het Aziatische deel en het Europese deel. Met een boot of over een aantal bruggen kom je in het Aziatische deel. In het Europese deel zijn de meest bekende bezienswaardigheden en daardoor is het hier veel toeristischer dan in het Aziatische deel... waar wij dus wonen. Geloof me… hier barsten de straten al van de mensen, maar in het Europese deel is het nog véél drukker. Je moet je daarbij echt Manhatten met de golvende mensenmassa voorstellen die je in Amerikaanse films altijd ziet. Vooral in Taksim (het Europese centrum – waar je super kunt uitgaan trouwens). Het verkeer in Istanbul staat altijd vast. Om van A naar B kun je gerust drie kwartier voor uittrekken, maakt niet uit waar je naartoe wilt. Als je vraagt hoe lang het duurt om ergens te komen, zegt iedereen: ‘Normally it takes 10 minutes, but with traffic jam 40.’ Waarom mensen überhaupt de moeite nemen om de normale tijd te noemen begrijp ik echt niet, aangezien de ‘traffic jam’ de normale situatie is hier. Dit is echt iets waar je maar gewoon aan moet wennen. Het weer is hier trouwens wel nog supermooi. Soms was het zelfs 30 graden, maar t begint al minder te worden helaas. Je moet nu toch meestal een lange broek of een vestje aan, maar vergeleken met NL is het uiteraard nog erg lekker.

 

Zoektocht naar het appartement

Het appartementje dat we dachten te hebben geregeld vanuit Nederland bleek in een totaal andere wijk te zijn dan dat in de advertentie vermeld stond. We wilden in het Aziatische centrum van Istanbul wonen, omdat de uni ook op het Aziatische continent is (40 min buiten de stad als er geen files zijn haha). Dat zou een brug van het Europese naar het Aziatische deel schelen, wat met spits een onbegonnen zaak is. We hebben dat appartementje dus laten zitten en zijn naar een hostel in Kadikoy gegaan – het Aziatische centrum. Het hostel kostte maar 12 euro en we kregen waar voor ons geld… want echt schoon was het niet. Op de kamer werden we vergezeld door een harige dikke Beer (lees: Engelse man) die altijd in zijn blote buik op bed lag, en die we maar omgedoopt hadden tot James.

Next day vonden we uit wat makelaar in het Turks is – Emlak – en zijn we de straat op gegaan op zoek naar een nieuw appartementje. De jacht was geopend! De derde makelaar was een heel lief vrouwtje (Selma) die een beetje Engels kon en 1 goedkoop, gemeubileerd appartement had in de buurt, met drie slaapkamers. Perfect voor ons dus!! Helaas kon de huiseigenaar pas maandag de sleutel geven, dus moesten we nog 2 nachtjes in dat vieze hostel spenderen. De bedden waren wel schoon hoor, maar die douches… ieieiek!

Maandagavond stonden we direct paraat bij de makelaar, maar Selma bleek in het ziekenhuis te zijn. Een collega van haar probeerde ons af te poeieren en dinsdag terug te laten komen, maar we wilden geen nacht langer in dat hostel verblijven (kon ook niet meer, want het was volgeboekt voor die nacht) dus we moesten en zouden het huis in kunnen. Selma was niet nodig, maar de huiseigenaar die de sleutel had. Helaas kon de collega geen Engels. We hadden het steeds over Wartex (de huiseigenaar) die gebeld moest worden voor de sleutel, maar ze snapten er niks van. Ook google translate mocht niet baten. Bleek de huiseigenaar Varted te heten hahah – het huis is nu trouwens dus omgedoopt tot het Wartex huis!! Na veel gedram, ondernamen ze eindelijk actie en kwam – uren later!! – de huiseigenaar.

Helaas bleek de beste man ook een obstakel te zijn om te overwinnen, want het appartement was van zijn tante en hij vertrouwde het eigenlijk niet toe aan buitenlandse studenten, omdat zij in noodgevallen als brand of vernieling van de meubels zouden kunnen verdwijnen en niet verplicht kunnen worden tot vergoeding. We probeerden op de emoties van de man in te spelen om zo zijn vertrouwen en vooral medelijden te winnen. We maakten hem duidelijk hoe verschrikkelijk een hostel is, en dat we het niet langer volhouden daar. We hadden een huis nodig om eindelijk normaal te kunnen beginnen met leven in Istanbul. Je kon zien hoe moeilijk hij het begon te vinden om ons op straat te zetten, dus die nacht mochten we er sowieso slapen. Dinsdag zou hij ons zeggen of we zouden mogen blijven.

De volgende avond stonden we weer bij de makelaar op de stoep… bleek Wartex (we blijven hem Wartex noemen) het huis alleen aan ons te willen verhuren als we een Turks persoon of organisatie zouden hebben die voor ons garant wil staan. Nou ja, wie zou er zo gek zijn om dat voor ons te willen doen??!!! Maar inmiddels bleek de makelaarsbaas van Selma zo op ons gesteld te zijn (Selma zelf was gelukkig inmiddels ook terug uit het ziekenhuis) dat hij wel onze garant wilde zijn… echt zo fijn!!! En ongelooflijk toch, de man kende ons eigenlijk niet, (behalve dat we 3 halve dagen bij hem in z’n kantoor hadden gezeten) en toch wilde hij dat voor ons doen. De mensen hier in Turkije zijn ontzettend behulpzaam. Ook als je de weg vraagt, maar ze kunnen het niet in het Engels uitleggen, dan lopen ze met je mee tot je op plaats van bestemming bent. In NL zie je dit niet gauw gebeuren! Maar in ieder geval… we hadden dus ein-de-lijk een huis… whoehoehoe!!

Het is een appartement in een nette rustige wijk (Moda), net voorbij het Aziatische centrum Kadikoy en vlakbij de zee. In het huis staan typisch ouderwetse Turkse meubels.. Het is 20 min lopen naar de shuttlebus, binnen een kwartier ben je bij de ferry die je naar het Europese deel brengt. En ook het busstation is daar, vanwaar je overal naartoe kan. En verder is alles wat je nodig hebt in de buurt. We hebben al een bezoekje aan de IKEA (ook hier heb je die) gebracht om wat huishoudelijke spulletjes en een matras voor logées te kopen en vorige week vrijdag konden we eindelijk de koffers uitpakken en de kamers inrichten, jeeej!

mijn slaapkamer

ook mijn slaapkamer



woonkamer in turkse stijl



wat een meubels he...?!



...zijn van de Armeense tante van de huisbaas, maar ze woont al sinds een paar jaar in New Jersey. De schilderijen zijn geborduurd door een nichtje van de huisbaas haha.

School

Ondertussen begon maandag ook de introweek op de universiteit. Er zouden shuttlebussen zijn die rechtstreeks vanuit Kadikoy naar de universiteit gaan (daarom wilden we hier in de buurt wonen), maar de plaats van vertrek bleek een mysterie, want geen enkele buschauffeur op het busstation wist ervan. Pas op de uni, na 1,5 uur met OV te reizen konden we hier naar vragen. Maar hij bleek toch wel echt te bestaan… en idd… de volgende dag vonden we m, het blijken tourbussen te zijn geregeld door de universiteit zelf.

Het programma duurde tot en met donderdag en bestond uit een hoop nodige info en een aantal colleges over de geschiedenis van Turkije. Het is supergoed georganiseerd, er zijn een hoop Turkse studenten die meewerken en die we dus alles kunnen vragen. Donderdag was er een trip naar de Aya Sofya, Blauwe Moskee en het Topkapi paleis (uit het Ottomaanse tijdperk) georganiseerd en daarna zijn we met een Turks meisje (Gizem, incl. haar eigen Mercedes waar ze mee door de stad crosst!!!) en vrienden van haar naar verschillende barretjes gegaan… Je hebt hier heel veel leuke zijstraatjes vol met kroegjes, terrasjes en restaurantjes. Veel barretjes bestaan uit meerdere verdiepingen, maar daarnaast zijn er veel gebouwen waar in de bovenste verdieping een club of kroeg verstopt zit. Er moeten soms een hoop trappen beklommen worden, maar uitgaan kun je hier wel!

Er zijn trouwens ook veel openlucht clubs, maar daar zijn we nog niet geweest aangezien ze ook niet de goedkoopste zijn.

School is afgelopen week ook officieel begonnen. We konden verschillende lessen proberen en uiterlijk vrijdag moesten we doorgeven welke 3 vakken we definitief gaan volgen… ik wil eigenlijk alleen maandag, dinsdag en woensdag naar school, zodat ik donderdag tot en met zondag tripjes kan maken of bezoek kan ontvangen (en waarschijnlijk zal ik dan nog een hoop moeten studeren). De vakken die ik uiteindelijk heb gekozen zijn: Culture en Conflict, Arabisch en Turks (na een paar weken zal ik één van de twee talen laten vallen, maar ik weet nog niet welke) en International Negotiation.

Zaterdag (inmiddels het tweede weekend) zijn we naar een hamam geweest. Het was heerlijk, maar ook ontzettend bizar, want wij vrouwen werden daar als aan de lopende band gemasseerd en gescrubd door hamam-vrouwen die hun mooie figuur al jaren kwijt waren aan de gevolgen van de zwaartekracht (lees: ontzettende hangbuik- en tieten) haha. Bovendien duurde de sessie maar 1 kwartiertje, errug kort dus… maar je kon daarna nog wel lekker chillen in warme baden.

Ik denk dat ik wel van deze stad kan gaan houden, ben er nu al een beetje dol op! En ik word steeds beter in het slalommen om de mensen heen in de drukte op straat...



en nog de ellenlange gang..