Losse foto's en dingetjes...

Aya Sofia, een Byzantijnse kerk, die ten tijde van het Ottomaanse rijk werd omgebouwd tot een moskee.



Wateropslagplaats, nog uit het Byzantijnse tijdperk (= voordat het Ottomaanse rijk bestond)




Turkse viagra!
Julis en ik wilden een dagje weg. We dachten spontaan een trein te pakken en te zien waar we een uurtje later uitkomen... Helaas was dit avontuur heel snel voorbij toen we erachter kwamen dat de treinen hier minstens 8 uur rijden voordat ze uberhaupt ergens stoppen. Hahah.. is maar goed dat we niet zo spontaan waren dat we zonder de borden te checken waren ingestapt. In plaats van een spannend treinavontuur zijn we maar met een toeristische boot over de Bosphorus gaan kabbelen. Ik voelde me net een Amsterdamse toerist die over de Amstel vaart in zo'n grote toeristenboot. Na de boottocht bezochten we de Spice-Bazaar en daar stuitten we op dit mannenlekkernij! De verkoper vond ons zo leuk, dat hij ons direct een rondleiding gaf (dat meer leek op een goedkope cabaretvoorstelling) door zijn kruidenwinkel. Hij vertelde dat hij eigenlijk in Parijs woont en daar zijn eigen show heeft (denk in een heel klein donker kroegje haha) en om het te bewijzen sprak hij de helft van zijn grappen in het Frans met een Turks accent. Dan blijkt hij ook nog masseur te zijn en krijgt Julis zelfs een bijna volledige massage van de man. Het was echt heel grappig! En volgens Julis kon hij idd wel echt goed masseren!



Vlakbij ons huis is een vismarkt, waar we ons bijna dagelijks doorheen moeten wurmen als we naar school gaan. De mannen verkopen hier schreeuwend hun vis verkopen en we vonden dat we het toch eens moesten uitproberen. En het blijkt verrukkelijk!! Dat gaan we vaker doen!





Kerkje precies naast ons huis




Farand achter de boom..



De allereerste week: één van de eerste avondjes uit..



Gunther!! (Ok, eigenlijk heet hij Malte)




Nog een foto van één van de eerste avondjes uit




Farand houdt van onze kusjes



Een man en een kater slapen hun kater uit... Dit is erg grappig, want het is in een café vlakbij ons huis om 5.00 uur 's morgens, terwijl onze wijk eigenlijk heel rustig en netjes is. Dit zie je normaal nooit.

De blauwe moskee. Wist je dat als je in Turkije vraagt naar de 'Blue Mosque' niemand weet waar je het over hebt, omdat het in het echt helemaal niet zo heet!

De ingang van de Grand Bazar, waar elke man vraagt: 'Come in, come in! Do you want to buy my heart?', ipv hun spullen haha. San was toen een paar dagen op bezoek en ze kreeg gelijk een halve aanzoek van een jongen die haar vroeg haar resterende dagen in Istanbul met hem te spenderen haha. Hij was stiekem wel heel mooi, maar tjongejonge je moet niet overdrijven haha. Toen we hem uitlegden dat we met zn tweeen willen zijn en wegliepen, riep hij ons na: 'Are you a lesbian?' Hahahah.



Amazing uitzicht vanuit het restaurant waar San en ik zijn gaan eten! In het echt was het nog veel mooier! Als we dan toch lesbisch zijn, kunnen we het beter gelijk romantisch maken he... ;)



Mijn verjaardag…

Zesentwintig jaar geleden verscheen ik op deze aardbodem, en dit heugelijk moment moet uiteraard gevierd worden.

De avond ervoor komt Nikos (de Griek) voor ons koken. Grieks uiteraard!! Hij is trouwens een erg grappige jongen, want hij date altijd met minstens vijf meiden tegelijk. Als je hem bezorgd ziet kijken (en dat is vaak), dan komt dat doordat hij weer eens problemen heeft met één van zijn vrouwtjes. Desalniettemin, hij wilde voor ons Grieks koken, en daar zeggen we geen nee tegen. Met tassen vol boodschappen komt hij naar ons huis, na een uur sjouwen, omdat hij perse becamelsaus wilde hebben en die alleen in de Carrefour – een uur lopen van ons vandaan dus – te koop zou zijn. (En helaas, ook de Carrefour verkoopt geen becamel!)

Uiteindelijk begint hij rond 22.00 uur met koken, maar dat is maar goed ook, want Farand en ik hebben al twee borden rijst met tonijn op, omdat we zo’n honger hadden. Nu is er genoeg tijd om uit te buiken voor het hoofdgerecht: aubergine gevuld met gehakt in tomatensaus met daar overheen Parmezaanse kaas en ZELFGEMAAKTE becamelsaus (onder het mom van: wie het niet kopen kan, flanst het zelf maar in elkaar…. hij had wel moeders even gebeld voor een update van het recept).



Onze nieuwe huisvriend!! Nikos vond deze aubergine met neus op de groenteafdeling... die konden we echt niet opeten!



Koken met ome Nikos

Huisvriend in close up

Rond middernacht is het gekokkerel nog in volle gang, als plots Farand en Nikos zingend om de hoek van de woonkamerdeur verschijnen met een taart in hun handen. Superleuk, want precies op dat moment komt ook Juliska thuis van een paar dagen weg. Echt heel toevallig, en kunnen we met zn allen proosten! Ik blaas de kaarsjes uit, die in de vorm van de Romeinse cijfers 26 staan (Farand vond zichzelf erg creatief), doe een wens, en voel me helemaal jarig. Een uurtje later (het is inmiddels dus 1.00 uur ’s nachts) smullen we van de aubergines a la Nikos de Griekos, en ist een waar nachtelijk verjaarsdiner!



Verjaardagstaartje... check de kaarsjes in de vorm van de Romeinse cijfers ;)




Proost!

 

Net als toen ik vijf werd..




Het diner

 De volgende avond heb ik mensen van school uitgenodigd om wat te komen drinken en taartjes te komen eten. Er zijn hier superveel bakkertjes die met de meest verrukkelijke taartjes in hun etalages pronken, maar ik moet kiezen. Ik ga voor de appeltaart, want een verjaardag kan niet zonder appeltaart, en als luxe editie kies ik de chocoladetaart, met banaan erin en roomsoesjes bovenop met pure chocoladesaus eroverheen. Delicioso!! Of çok güzel, zoals de Turken het zeggen!

Uiteindelijk is ons huis zelf net een bakkerij, want een paar anderen brengen ook taart mee. Marleen (Duits) heeft zelfs vuurwerksterretjes opgedoken voor op de taart.



Vuurwerk!!



Farand en Laure (Belgie)




Farand en Marleen (Duits)

 

Wartex-roomies

 Bijna iedereen is gekomen en het is supergezellig! Dan komen Dom (Engeland), Tony (Finland), Rita (Portugal) en Brent (Australie) binnen met Power Ranger maskers op. Ze hebben een weddenschap… degene die als eerste zijn masker af doet moet de rest op bier trakteren. Ze komen rechtstreeks uit de speelgoedwinkel, waar ze op kadojacht gingen. Het resultaat: Twisterrrr hahah, fantastisch. Dat spel vond ik vroeger helemaal geweldig. Ik wilde het altijd spelen als ik bij een vriendinnetje kwam die het had. Nu bezit ik het dan eindelijk zelf! Snif, wat een jeugdsentiment.



Power Ranger

 

Twisterrrr



 Van Julis en Farand krijg ik de cd van Tarkan (om in de Turkse sferen te blijven) en een dvd van een Turkse komedie die helemaal fantastisch schijnt te zijn volgens de plaatselijke videotheek. De buren vinden het feestje minder gezellig! Rond 00.30 uur – een twistercompetitie is in volle gang – gaat de bel. De jongeman praat enkel Turks, maar uiteraard begrijp ik wat hij vraagt. Helaas is een feestje niet echt een feestje meer als de muziek uitstaat en iedereen moet fluisteren, dus dat betekent het einde van mijn verjaardag. Het is ook mooi geweest, want de volgende dag moeten we vroeg naar school. En geslaagd was het wel!




Het is gezellig..

 


Twister wordt uitgeprobeerd

 

Het is waarschijnlijk heel grappig...



Daar gaat de huisvriend..



P.S. Het was wel een raar idee om het zonder m’n beste vrienden en familie te vieren! Ik werd helemaal blij van de smsjes en mailtjes en heb jullie echt wel gemist!! XXXX

PSPS Het is inmiddels nog maar 3 maanden… pfff wat gaat de tijd snel! XX

Eindelijk warme kleren shoppen!!

Ik moet studeren, maar ik ben de regen helemaal zat en besluit maatregelen te nemen. Ik ga warme kleren kopen en kaplaarzen tegen de regen. Farand vindt het een goed idee en gaat mee. Gewapend met paraplu gaan we naar twee shoppingmalls in het Europese deel. Ze zijn vlak bij elkaar; één is heel lux en de ander voor het gewone volk. Wij gaan als eerste naar de luxe uiteraard! Alle merken zijn er en ik kan het niet laten ook even de Chanel-afdeling te bewonderen. Heerlijk, om te kijken naar al die mooie kleren. Helaas blijft het bij kijken, kijken en niet kopen. Maar we zijn niet de enige die er geen extra spaarrekening voor open heeft staan. Er zijn veel meer verkopers dan klanten in deze winkels en ik vraag me af wat ze hier de hele dag doen.

Maar de luxe shoppingmall heeft ook een MANGO. Deze is veel vriendelijker voor mijn bankrekening en ik leef me er helemaal uit. Ik koop twee dikke, warme truien (ik kon niet kiezen, dus dan maar allebei) en een spijkerblousje. Mijn budget is gelijk op, maar we zijn nog lang niet uitgeshopt. We passen nog bergen met kleding bij de ZARA (inderdaad, dit is typisch een geval van in het buitenland zijn, maar toch shoppen bij de winkels die je kent) en gaan eten bij le Pain, een heel lekkere bakkerij waar je ook pasta’s kunt eten en brood vers uit de oven met allerlei tappenades. Ik kende het niet, maar er schijnt ook een vestiging te zijn in Amsterdam Zuid-Oost, waar Patty Brart en Conny Breukhoven vaste klanten zijn. De vriend van Farand werkt daar, vandaar dat ik op de hoogte ben van deze interessante info.



Klaar met shoppen. Zie de nieuwe wollen trui! En dat jasje erover is geen nieuwe mode, maar t is zo koud dat die er zelfs overheen aan moet. En ja, t regent ook nog!! Maar eigenlijk ging t hier om de naam van de volgende halte die achter mij op het bordje staat... Gayreteppe. Nu is het helemaal niet grappig, maar toen was dat wel.



smullen bij le Pain



Poseren voor le Pain

 Als we klaar zijn met shoppen is het reeds avond. Tijd voor wat biertjes in Taksim (het Europese centrum vol leuke barretjes en kroegjes). Helaas valt de regen nog steeds met bakken uit de hemel. Ik ontdek dat de papieren mango-tassen niet waterproof zijn als mijn gloednieuwe kleren pardoes op straat vallen. We lopen soppend in onze schoenen van barretje naar barretje, maar er is eigenlijk niet zo veel te doen door het slechte weer. Uiteindelijk belanden we bij een gay-barretje die aanstalten maakt om te sluiten, maar waar we gebruik mogen maken van de wc. We maken een praatje met de barman die de kassa aan het tellen is en vragen om een biertje. Hij zegt dat we nog 10 minuten hebben, maar als dan zijn huisgenoot én dragqueen (komt rechtstreeks van zijn dansshow in een lux hotel vandaan) binnenvalt en om een wodka vraagt, zitten we er een uur later nog. Het is echt té grappig met hun en uiteindelijk zijn we toch pas weer laat thuis.

De eerste paar biertjes, nog voordat we zeiknat waren!

De Turkse bodyguard

De 30 graden en het huppelen in zomerjurkjes op slippertjes lijken een ver verleden, want het is inmiddels slechts 16 tot 18 graden en het regent, regent, en nog eens regent! Dagen achter elkaar is het weer zo deprimerend. Onze garderobe is hier helemaal niet op aangepast, dus wanneer we voor de zoveelste keer chagrijnig in een Starbucks schuilen, besluiten we te gaan shoppen!

We gaan naar Baghdadstreet, een soort Rodeo Drive volgens de lokale bevolking. Helaas vergeten we in een vlaag van verstandsverbijstering dat we in Istanbul wonen en dat we dus niet binnen 3 tellen op plaats van bestemming zijn. Anderhalf uur later (20 minuten gezocht naar de bus, 1 uur in de file gestaan) zijn we er en hebben we nog maar 1 uur de tijd voordat de winkels sluiten. Alleen Farand slaagt er in een warme broek te kopen.

Om ons verdriet te vergeten gaan we bij een pizzeria eten en bestellen we een fles wijn. De gastheer van het restaurant is een 23-jarige jongen en hij lijkt meteen onze beste vriend. De hele avond komt hij met ons kletsen en we spreken af de volgende avond uit te gaan. Nou dat hadden we geweten…



Julis en ik



Farand en Julis



Om half 1 ’s nachts haalt hij ons op met de auto, vergezeld door nog 2 andere vrienden. Aangezien wij ook met z’n drieën zijn, zitten we erg knus met zn vieren op de achterbank (zie foto).

Ze nemen ons mee naar een club in Maltepe (ergens aan de rand van de stad) maar daar blijken tien mensen te zijn – niet echt een feestende bende – dus wij stellen voor om naar Taksim te gaan. De Turkse jongens kijken niet erg blij (Taksim is minstens nog een uur rijden), maar ze gaan akkoord. We hebben al een club op het oog waar we eerder over gehoord hadden. Het heet ‘the Otherside’ en is half gay, half straight. Daarom leek het ons zo geweldig! Als we om half 3 eindelijk binnen zijn, blijkt het er nog fantastischer te zijn dan dat we al dachten! Mannen dansen in sexy ondergoed in kooien. Weer anderen (ook vrouwen) dansen om palen heen, het is net een club uit Sex and the City. Ook een hoop mensen uit het publiek gaan de kooi in of klimmen in een paal. En zelfs de drankjes hebben de bijbehorende prijzen: een flesje bier is 6 euro!

We wisten van tevoren niet hoe de Turkse jongens zouden reageren, maar ze gaan helemaal los op de dansvloer, dus dat zit wel snor… denken we…

Totdat we geconfronteerd worden met een clash van culturen (het kan zo als lesstof in ons vak Culture of Conflicts dat we hier volgen). Juliska staat te praten met een jongen en om elkaar te verstaan, gaan ze van de dansvloer af. Ik zie de blikken van de Turkse jongens: verbazing en verontwaardiging… ‘Kennen jullie hem?’, vragen ze. ‘Eeuhh nee’, zeg ik. ‘Wat doen ze dan?’. ‘Gewoon kletsen’, zeg ik. Eén jongen gaat al op een barkruk in de buurt zitten om een oogje in het zeil te houden. Maar vijf minuten later houdt de andere Turk het niet langer uit en loopt naar Juliska en de jongen toe, pakt haar bij haar arm vast, trekt haar weg en duwt haar terug naar de plek waar wij staan. Van verbazing moeten we lachen, maar eigenlijk ben ik ook boos… wat denken ze wel niet…??! Hem kennen we ook maar 1 dag en zijn twee vrienden kennen we net een paar uur. Toch mogen we wel met hen uitgaan, maar is het onveilig om met andere vreemde jongens te praten…?! Mannenlogica!! Maar zij nemen hun rol als personal bodyguard erg serieus en ik moet praten als brugman om hen ervan te overtuigen dat het echt niet gevaarlijk is als Juliska met die jongen praat en dat ze haar vooral met rust moeten laten. Gelukkig laten ze het erbij. (Wel een erg grappig detail is dat één van de drie Turken, die volgens mij zijn oog op Juliska had laten vallen en heel wild rond om had staan dansen, vanaf dat moment geen seconde meer van zijn barkruk afkwam en de rest van de nacht chagrijnig voor zich uit bleef staren.)

De rest van de avond moeten ook andere mannen het ontgelden. Telkens als er één een poging doet om een praatje te maken, vuren de drie Turken boze blikken af alsof ze hen met raketten neerknallen. Wij trekken ons er niks van aan en praten gewoon met de mensen om ons heen. Eén jongen zegt dan dat hij eigenlijk niet met me durft te praten vanwege hen, zo erg is het! (Wat een watje uiteraard, maar dat terzijde.) Het duurt even, maar na een tijdje hebben ze door dat boos kijken écht geen nut heeft en geven ze het op. Vooral de Turk uit het restaurant (Turac, maar we noemen hem Fatih) blijft ook lekker meefeesten. Wij hebben inmiddels een Maori uit Nieuw Zeeland (het watje) en zijn vrienden leren kennen en na afloop gaan we met hen mee naar huis om daar nog wat te drinken. Ook dat vinden de drie Turken geen goed idee. Maar als we merken dat we bijna alles voor hen betaald hebben, en het er niet naar uitziet dat ze het terug gaan betalen (één heeft een creditcard bij zich en zegt te willen pinnen om terug te betalen, maar er is nergens in de buurt een pinautomaat te bekennen) springen we de taxi in, waar de Maori met zijn vrienden al zit. We vonden de heenrit al knus, nu is het knusheid ten top, want inclusief de chauffeur zitten we met z’n achten gepropt in het blik.

Bij de Maori thuis zijn we gelijk sta-pel-verliefd… op een superschattige rimpelpuppy (died en eev, ik moest gelijk aan jullie denken!!). Farand laat het beestje niet meer los, en ik (ben echt geen hondenmens) wil deze het liefst onder mijn jas meesmokkelen. Als we afscheid hebben genomen van de puppy (en ook de Maori en zijn vrienden) en naar huis gaan, beseffen we buiten dat we geen idee hebben waar we in Istanbul zijn, maar we vinden een busstation en er staan al wat mensen te wachten, waarschijnlijk om naar hun werk te gaan. Eén bus gaat naar ons deel van de stad, en zo liggen we een uurtje later eindelijk in ons bed. Wat een nacht!!

De rimpelpuppy!!



's Nachts in de bus

 P.S. Eén van de drie Turken (die we de avond ervoor in het restaurant hadden leren kennen) belde een paar dagen later naar Farand en zei dat hij het geld terug wil betalen. Wilde dit er toch ff bij vertellen, want in deze cultuur is een Turkse bodyguard heel normaal, maar een Turkse ritselaar toch niet helemaal… ;)

Dakloos in Istanbul

Ik introduceer u.. Istanbul

Je moet Istanbul zien als een stad verdeeld in twee delen: het Aziatische deel en het Europese deel. Met een boot of over een aantal bruggen kom je in het Aziatische deel. In het Europese deel zijn de meest bekende bezienswaardigheden en daardoor is het hier veel toeristischer dan in het Aziatische deel... waar wij dus wonen. Geloof me… hier barsten de straten al van de mensen, maar in het Europese deel is het nog véél drukker. Je moet je daarbij echt Manhatten met de golvende mensenmassa voorstellen die je in Amerikaanse films altijd ziet. Vooral in Taksim (het Europese centrum – waar je super kunt uitgaan trouwens). Het verkeer in Istanbul staat altijd vast. Om van A naar B kun je gerust drie kwartier voor uittrekken, maakt niet uit waar je naartoe wilt. Als je vraagt hoe lang het duurt om ergens te komen, zegt iedereen: ‘Normally it takes 10 minutes, but with traffic jam 40.’ Waarom mensen überhaupt de moeite nemen om de normale tijd te noemen begrijp ik echt niet, aangezien de ‘traffic jam’ de normale situatie is hier. Dit is echt iets waar je maar gewoon aan moet wennen. Het weer is hier trouwens wel nog supermooi. Soms was het zelfs 30 graden, maar t begint al minder te worden helaas. Je moet nu toch meestal een lange broek of een vestje aan, maar vergeleken met NL is het uiteraard nog erg lekker.

 

Zoektocht naar het appartement

Het appartementje dat we dachten te hebben geregeld vanuit Nederland bleek in een totaal andere wijk te zijn dan dat in de advertentie vermeld stond. We wilden in het Aziatische centrum van Istanbul wonen, omdat de uni ook op het Aziatische continent is (40 min buiten de stad als er geen files zijn haha). Dat zou een brug van het Europese naar het Aziatische deel schelen, wat met spits een onbegonnen zaak is. We hebben dat appartementje dus laten zitten en zijn naar een hostel in Kadikoy gegaan – het Aziatische centrum. Het hostel kostte maar 12 euro en we kregen waar voor ons geld… want echt schoon was het niet. Op de kamer werden we vergezeld door een harige dikke Beer (lees: Engelse man) die altijd in zijn blote buik op bed lag, en die we maar omgedoopt hadden tot James.

Next day vonden we uit wat makelaar in het Turks is – Emlak – en zijn we de straat op gegaan op zoek naar een nieuw appartementje. De jacht was geopend! De derde makelaar was een heel lief vrouwtje (Selma) die een beetje Engels kon en 1 goedkoop, gemeubileerd appartement had in de buurt, met drie slaapkamers. Perfect voor ons dus!! Helaas kon de huiseigenaar pas maandag de sleutel geven, dus moesten we nog 2 nachtjes in dat vieze hostel spenderen. De bedden waren wel schoon hoor, maar die douches… ieieiek!

Maandagavond stonden we direct paraat bij de makelaar, maar Selma bleek in het ziekenhuis te zijn. Een collega van haar probeerde ons af te poeieren en dinsdag terug te laten komen, maar we wilden geen nacht langer in dat hostel verblijven (kon ook niet meer, want het was volgeboekt voor die nacht) dus we moesten en zouden het huis in kunnen. Selma was niet nodig, maar de huiseigenaar die de sleutel had. Helaas kon de collega geen Engels. We hadden het steeds over Wartex (de huiseigenaar) die gebeld moest worden voor de sleutel, maar ze snapten er niks van. Ook google translate mocht niet baten. Bleek de huiseigenaar Varted te heten hahah – het huis is nu trouwens dus omgedoopt tot het Wartex huis!! Na veel gedram, ondernamen ze eindelijk actie en kwam – uren later!! – de huiseigenaar.

Helaas bleek de beste man ook een obstakel te zijn om te overwinnen, want het appartement was van zijn tante en hij vertrouwde het eigenlijk niet toe aan buitenlandse studenten, omdat zij in noodgevallen als brand of vernieling van de meubels zouden kunnen verdwijnen en niet verplicht kunnen worden tot vergoeding. We probeerden op de emoties van de man in te spelen om zo zijn vertrouwen en vooral medelijden te winnen. We maakten hem duidelijk hoe verschrikkelijk een hostel is, en dat we het niet langer volhouden daar. We hadden een huis nodig om eindelijk normaal te kunnen beginnen met leven in Istanbul. Je kon zien hoe moeilijk hij het begon te vinden om ons op straat te zetten, dus die nacht mochten we er sowieso slapen. Dinsdag zou hij ons zeggen of we zouden mogen blijven.

De volgende avond stonden we weer bij de makelaar op de stoep… bleek Wartex (we blijven hem Wartex noemen) het huis alleen aan ons te willen verhuren als we een Turks persoon of organisatie zouden hebben die voor ons garant wil staan. Nou ja, wie zou er zo gek zijn om dat voor ons te willen doen??!!! Maar inmiddels bleek de makelaarsbaas van Selma zo op ons gesteld te zijn (Selma zelf was gelukkig inmiddels ook terug uit het ziekenhuis) dat hij wel onze garant wilde zijn… echt zo fijn!!! En ongelooflijk toch, de man kende ons eigenlijk niet, (behalve dat we 3 halve dagen bij hem in z’n kantoor hadden gezeten) en toch wilde hij dat voor ons doen. De mensen hier in Turkije zijn ontzettend behulpzaam. Ook als je de weg vraagt, maar ze kunnen het niet in het Engels uitleggen, dan lopen ze met je mee tot je op plaats van bestemming bent. In NL zie je dit niet gauw gebeuren! Maar in ieder geval… we hadden dus ein-de-lijk een huis… whoehoehoe!!

Het is een appartement in een nette rustige wijk (Moda), net voorbij het Aziatische centrum Kadikoy en vlakbij de zee. In het huis staan typisch ouderwetse Turkse meubels.. Het is 20 min lopen naar de shuttlebus, binnen een kwartier ben je bij de ferry die je naar het Europese deel brengt. En ook het busstation is daar, vanwaar je overal naartoe kan. En verder is alles wat je nodig hebt in de buurt. We hebben al een bezoekje aan de IKEA (ook hier heb je die) gebracht om wat huishoudelijke spulletjes en een matras voor logées te kopen en vorige week vrijdag konden we eindelijk de koffers uitpakken en de kamers inrichten, jeeej!

mijn slaapkamer

ook mijn slaapkamer



woonkamer in turkse stijl



wat een meubels he...?!



...zijn van de Armeense tante van de huisbaas, maar ze woont al sinds een paar jaar in New Jersey. De schilderijen zijn geborduurd door een nichtje van de huisbaas haha.

School

Ondertussen begon maandag ook de introweek op de universiteit. Er zouden shuttlebussen zijn die rechtstreeks vanuit Kadikoy naar de universiteit gaan (daarom wilden we hier in de buurt wonen), maar de plaats van vertrek bleek een mysterie, want geen enkele buschauffeur op het busstation wist ervan. Pas op de uni, na 1,5 uur met OV te reizen konden we hier naar vragen. Maar hij bleek toch wel echt te bestaan… en idd… de volgende dag vonden we m, het blijken tourbussen te zijn geregeld door de universiteit zelf.

Het programma duurde tot en met donderdag en bestond uit een hoop nodige info en een aantal colleges over de geschiedenis van Turkije. Het is supergoed georganiseerd, er zijn een hoop Turkse studenten die meewerken en die we dus alles kunnen vragen. Donderdag was er een trip naar de Aya Sofya, Blauwe Moskee en het Topkapi paleis (uit het Ottomaanse tijdperk) georganiseerd en daarna zijn we met een Turks meisje (Gizem, incl. haar eigen Mercedes waar ze mee door de stad crosst!!!) en vrienden van haar naar verschillende barretjes gegaan… Je hebt hier heel veel leuke zijstraatjes vol met kroegjes, terrasjes en restaurantjes. Veel barretjes bestaan uit meerdere verdiepingen, maar daarnaast zijn er veel gebouwen waar in de bovenste verdieping een club of kroeg verstopt zit. Er moeten soms een hoop trappen beklommen worden, maar uitgaan kun je hier wel!

Er zijn trouwens ook veel openlucht clubs, maar daar zijn we nog niet geweest aangezien ze ook niet de goedkoopste zijn.

School is afgelopen week ook officieel begonnen. We konden verschillende lessen proberen en uiterlijk vrijdag moesten we doorgeven welke 3 vakken we definitief gaan volgen… ik wil eigenlijk alleen maandag, dinsdag en woensdag naar school, zodat ik donderdag tot en met zondag tripjes kan maken of bezoek kan ontvangen (en waarschijnlijk zal ik dan nog een hoop moeten studeren). De vakken die ik uiteindelijk heb gekozen zijn: Culture en Conflict, Arabisch en Turks (na een paar weken zal ik één van de twee talen laten vallen, maar ik weet nog niet welke) en International Negotiation.

Zaterdag (inmiddels het tweede weekend) zijn we naar een hamam geweest. Het was heerlijk, maar ook ontzettend bizar, want wij vrouwen werden daar als aan de lopende band gemasseerd en gescrubd door hamam-vrouwen die hun mooie figuur al jaren kwijt waren aan de gevolgen van de zwaartekracht (lees: ontzettende hangbuik- en tieten) haha. Bovendien duurde de sessie maar 1 kwartiertje, errug kort dus… maar je kon daarna nog wel lekker chillen in warme baden.

Ik denk dat ik wel van deze stad kan gaan houden, ben er nu al een beetje dol op! En ik word steeds beter in het slalommen om de mensen heen in de drukte op straat...



en nog de ellenlange gang..