Life in Istanbul: Prinsesseneiland en voetbalhooligans

Het is weekend (inmiddels 5 weken in Istanbul) en voor de verandering supermooi weer, dus tijd om de Princes Islands te bewonderen. Dit zijn vier heuvelachtige eilandjes langs Istanbul met heel mooi natuur, er wonen bijna geen mensen, maar het staat wel vol prachtige, verlaten paleizen die als zomerhuisje dienen. De wegen zijn autovrij, maar ondertussen moet je oppassen dat je niet wordt aangereden door de talloze paard- en wagens die je voorbij racen. Levensgevaarlijk!
Ik ben er met Malte, Julia (allebei Duits), twee Turkse vrienden van Julia, Anne (Deens) en Martin (Chili). Op dit eiland ontdek ik pas weer wat frisse lucht is. In de stad heb je niks in de gaten, maar hier merk je direct het verschil. Daarom is het heerlijk om hier een paar uur te wandelen. Het voelt net alsof we een dagje op vakantie zijn. We komen uit bij een restaurantje ergens bovenop een heuvel met een superuitzicht over het water en Istanbul.
Maar het allerleukste van zo’n dag vind ik altijd wat je te weten komt over de anderen. Malte heeft bijvoorbeeld heel Europa al bewandeld met zijn backpack. Met een groepje vrienden zoeken ze steeds een nieuw land uit, waar ze weken achter elkaar hicken. Julia was na orkaan Katrina direct naar New Orleans afgereisd om te helpen met de wederopbouw. Martin heeft het mediteren ontdekt via een goeroe-vrouw die hij pas geleden in een hostel heeft leren kennen (zelf weet ik niet echt wat ik van het mediteren moet vinden, maar interessant was het wel), en morgen vertrekt hij naar India om de mediteertechnieken nog beter onder de knie te krijgen (net ’Eten, bidden en beminnen’!). En de Turkse jongens vertellen uiteraard vanalles over Turkije.

Interessante dingetjes:

- Wist je dat de ID-kaart van een vrouw hier roze is en die van een man blauw!!

Of:

- Turkije heeft nog steeds militaire dienstplicht. De enige manier voor mannen om hier onderuit te komen is als ze kunnen bewijzen dat ze gay zijn!! Ik vraag hoe je dat dan bewijst? Blijkt dus met foto’s te moeten enz.!

Aan het eind van de dag meeten we met vier andere vrienden van ons (zij waren ’s ochtends al naar het eiland vertrokken en hadden er rondgefietst) voor een paar biertjes terug bij de haven.

Wat nog trouwens errug lekker is hier: Een warme wafel en keuze uit talloze chocolade- , caramel-, vanillesauzen (hmmmm!), fruit, en een soort gellysaus erop. Love it!!

Anne (Deens) en Malte (Duits)

Ik en Anne

turks zomerhuisje

Zie hoe die man zichzelf op alles filmt!!

Nog een zomers paleisje

uitzicht over istanbul

(vlnr) Turkse vriend (naam vergeten), Anne, Malte, Onur (Turks), Julia (Duits), Martin (Chili)

Grieks orthodox kerkje

interieur kerkje

Sunset at princess islands

Dom (Engels) snurkt op de boot

Rita (Portugees) doet een dutje op de volgende boot. De eerste boot bleek onze wijk over te slaan, en rechtstreeks door te varen naar het Europese deel. Dus hier varen we weer terug.

Next day is een spannende dag, want Julis en ik gaan voetbalkaartjes kopen op de zwarte markt. De gewone kaartjes zijn helaas uitverkocht, en op de zwarte markt is de prijs het dubbele. Maar we hebben het er voor over, want vanavond schijnt de belangrijkste wedstrijd van het seizoen te zijn: Fehnerbace tegen Galatasoray! Wij zijn uiteraard voor Fehnerbace, want dat is de club in onze wijk. Galatasoray is een club uit het Europese deel. Voor de voetballiefhebbers onder ons: In Fehnerbace was van Hooijdonk vroeger sterspeler en Frank Rijkaardt heeft de afgelopen tijd Galatasoray getraind, totdat hij laatst ontslagen werd. (Wist ik allemaal niet hoor, maar een NLse voetbalfanaat wist me van deze belangrijke feiten op de hoogte te brengen.)

We hebben afgesproken met Malte, Dominique en Janne bij het Fehnerbace voetbalstadion. Op straat loopt iedereen al in blauw/gele kleuren, klaar voor de wedstrijd vanavond. Een illegale kaartjesverkoper vinden, blijkt niet moeilijk te zijn. Direct komen mannen op ons af met de vraag of we tickets willen. Een rekenmachine wordt erbij gepakt om de prijs te onderhandelen. Als we akkoord gaan (de schade is 150 lire per persoon, dat is 75 euro!!), lopen Malte en Janne met één van de mannen mee een gebouwtje in om de kaartjes te ontvangen. Het is nog steeds spannend, want iemand van de politie kan ze elk moment tegenhouden. Bovendien kunnen de kaartjes altijd nep zijn. Malte weet hoe een echte er uit hoort te zien, maar we zullen het pas zeker weten als de ticket ’s avonds bij binnenkomst gescand zal worden en de poortjes open gaan.

Halleluja! ’s Avonds gaan inderdaad de poortjes open voor ons! Niet voor niks zoveel euri’s gespendeerd!! Onze plaatsen zijn ook geweldig, want we zitten precies achter het doel, waarin Fehnerbace de eerste helft moet scoren. Maar het duurt nog wel even voordat de wedstrijd begint. Om precies te zijn nog 3 uur! We zijn expres zo vroeg gekomen, want juist de sfeer in het stadion voor zo’n belangrijke wedstrijd schijnt fantastisch te zijn. En ik kan je zeggen: het is het geld meer dan waard! Het vak stroomt snel vol en het ene voetbalnummer, na het andere wordt gezongen, geroepen en gebruld. Voor in ons vak heb je een klein eenmanspodiumpje, waarin een man met volle overgave met zijn armen staat te zwaaien om alle nummers in te zetten en te dirigeren. Uiteraard transformeren we in net zo’n gepassioneerde voetbalfans en zingen, klappen en zwaaien we uitgebreid mee! Naast ons vak is het vak van Galatasoray. Vanwege relgevaar mogen zij hun team slechts uit één klein vak supporten. De strijd is goed te voelen. Water, flesjes water en een soort ‘vuurknallers’ (ik heb geen idee hoe het heet, maar je hoort een keiharde knal en je ziet rook de lucht in gaan) worden continu naar elkaar afgevuurd.

Helaas is de wedstrijd zelf een kleine deceptie. De einduitslag is 0-0!! De supporters blijven zingen en aanmoedigen, maar de teleurstelling is steeds beter te horen. Het stadion hebben we dus niet uit zijn dan zien gaan bij een doelpunt, maar nog was het super om eens mee te maken!!! En hielden we nog een klein after-voetbalfeestje in de kroegjes in de buurt.